Перевод: с исландского на все языки

со всех языков на исландский

to make blunt

  • 1 sljófa

    (að), v. to make blunt;
    refl., sljófast, to grow blunt or dull (sýn, minni sljófast).
    * * *
    að, to blunt, make blunt, Mar.; but usually in
    II. reflex. sljófask, sljófgask, to grow slow, dull, blunt, of a sword, Fas. i. 507; sýn ( the sight) sljóvask, Stj. 86, Fms. ii. 286; minnit sljófast, Bs. ii. 110; sýn sljófask, Stj. 16, Fb. i. 471; sljófaðr, blunted, dull, Dan. slövet, Mar.; sljóvaðisk grimmleikr margra, Al. 126; sljófgaðisk skap jarlsins, was blunted, smoothed, Sturl. ii. 55.

    Íslensk-ensk orðabók > sljófa

  • 2 DEYFA

    (-ða, -ðr), v.
    1) to make deaf (daufr); impers., hann deyfi, he became deaf;
    2) to make blunt (deyfa egg, sverð, vápn);
    3) to soothe, allay (deyfa kvalar, sakar).
    * * *
    ð, [v. daufr; Ulf. ga-daubjan; Germ. betäuben; Dan. döve; Swed. döfva]:—to make blunt; d. sverð, vápn, eggjar (of weapons blunted by the look of a wizard), Korm. 220, Gísl. 80, Ísl. ii. 225; þær er d. sverð ok sefa, Sdm. 27, Eg. 509 (in a verse), Dropl. 36, Hm. 149, where this power is attributed to Odin himself.
    2. to ‘deave’ (Scot. and North. E.), i. e. stupefy; medic., d. hönd, Fas. iii. 396: metaph. to soothe or stupefy, d. sakar, to soothe, Ghv. 2. 23; d. sefa, Sdm. l. c.
    II. = Goth. dauþjan, Germ. taufen, = to dip; d. í vatn, to dip in water, N. G. L. i. 339, 378, v. 1.; vide dýfa.

    Íslensk-ensk orðabók > DEYFA

  • 3 MÁ

    * * *
    I) (má, máða, máðr), v.
    1) to blot or rub out, efface (mást þeir of lífs bók);
    2) to wear, make blunt (var ljár hans máðr upp í smiðreim).
    II) from mega.
    * * *
    pres. mái; pret. máði; part. máðr; [the word seems to be identical with A. S. mawan, Engl. mow, Scot. maw, O. H. G. mahan, Germ. mähen; but if so, that sense has been lost]:—to blot out, wear out, by rubbing or the like; másk þeir af lífs-bók ok ritask eigi með réttlátum, Hom. 36; at hans nafn máisk af sínu húsi, Stj. 426; nú er nafn þitt á lifandi manna bók skráð ok mun þat aldregi af máaz (sic), 208; brauð myglað ok máð í gögnum, 367; eigi vitu vér nær hann vill þenna flekk má af virðingu sinni, Þorst. Stang. 51; af má lýti, H. E. i. 514; þá má þú mik af þeirri bók er þú skrifaðir, Stj. 313; and so freq. in mod. usage, það er máð, blotted ont, faint (cp. Germ. matt), of writing.
    2. to wear, make blunt from use, of tools; var ljár hans máðr upp í smiðreim, Fb. i. 522; klokka máisk af optligum hringingum, Eluc. 147 (Ed.); máðar af fyrnsku, Lil. 94; meiðs kvistu má, to tear, Gm. 34.
    II. metaph. to blot out, destroy; má af or af-má, at hann drepi þá ok mái þá af jörðunni, Stj. 312; Dróttinn hefir eytt ok af máð jörðunni alla þína úvini, 472; at hann hefir látið drepa ok má af jörðunni, 492; reiðin af már réttsýni manna, Bs. i. 103; hann már svá af ok minnkar þeirra styrk á marga vega, Stj. 436; eyddr ok af máðr, Fms. ii. 238.

    Íslensk-ensk orðabók > MÁ

  • 4 má

    * * *
    I) (má, máða, máðr), v.
    1) to blot or rub out, efface (mást þeir of lífs bók);
    2) to wear, make blunt (var ljár hans máðr upp í smiðreim).
    II) from mega.
    * * *
    n. a bud (?); pálm-kvistir með fagri næfr ok nýju mái, Bs. ii. 16.

    Íslensk-ensk orðabók > má

  • 5 SKAFA

    * * *
    I)
    (skef; skóf, skófum; skafinn), v.
    1) to scrape with a blunt instrument; s. e-t af, to scrape off; impers., þat hefir eik, er af annarri sjefr, one tree takes what is scraped from another;
    2) to shave so as to make smooth (hann skefr spjót-skepti á hallargólfinu);
    3) s. nagl sinn, to pare one’s nail; fig., s. at fastliga, to press hard;
    4) to shave (þeir höfðu látit s. krúnur).
    f. scraper (cf. hornskafa).
    * * *
    skef, skóf, skófu, skœfi, skafinn; [Ulf. skaban = κείρειν, 1 Cor. xi. 6; A. S. scafan; Engl. shave; Germ. skaben; Dan. skabe and skrabe with inserted r, cp. Engl. scrape; Swed. skafva]:— to scrape with a blunt instrument (for raka, q. v., is to shave); ef maðr höggr skýli-högg á viði eðr skefr svá at spell sé at, Grág. ii. 296 (of barking trees); mánadag, þá lofar biskup at skafa fyrir naut sín, N. G. L. i. 141 (see skaf): the saying, þat hefir eik er af annarri skefr, Hbl.; þykki mér þat ráð at hér hafi eik þat er af annarri skefr, Grett. 53 new Ed.; þá skefr hann ofan af skæðum sín, he scraped the hair off the skin, Skíða R.; telgdi hann af rúnarnar ok skóf þat í eld niðr, Eg. 567, Bs. ii. 153.
    2. to shave, plane; hann skefr ( planes) spjót-skepti, Fas. i. 284; hann telgir, skefr ok skapar, Rétt. 2. 10; var þá kistan spánósa svá sem ný-skafin væri, Ó. H. 229:—skafa af, to scratch off; áðr Hróarr skóf af, Landn. 247; nöfn ykkur eru skafin af lífs-bók, 623. 22, H. E. i. 465; allar (the Runes) vóru af skafnar þær er vóru á ristnar, Sdm. 18: so in the phrase, hann skefr ekki af manni, to be a blunt man, cp. Dan. uhövlet; þú ert höfðingi mikill, ok skefr lítt af manni, Nj. 223; skafa at fastliga, to shave to the quick, to press close, Fms. xi. 94, 443; eyrsilfr drukkit gefr bana, þvíat í hvern lim er þat renn, þá skefr þat innan, Pr. 474: of hair, to shave; skafa sveinar klif knúnu, to shave the head, Skálda (in a verse).

    Íslensk-ensk orðabók > SKAFA

  • 6 SKERA

    * * *
    (sker; skar, skárum; skorinn), v.
    1) to cut (þeir skáru böndin);
    skera e-n á háls, to cut one’s throat (Karkr þræll skar hann á háls);
    skera út ór, to cut right through;
    2) to slaughter (skera sauði, kálf, kið, dilk, geldinga);
    3) to shape, cut (hann skar hár hans ok negl);
    4) to cut, mow, reap (skera akr);
    5) to carve, cut out (á brúðum stólsins var skorinn Þórr, ok var þat líkneski mikit);
    6) skera e-m höfuð, to make faces at one;
    láta skapat skera, to let fate decide;
    7) with preps. and advs.:
    skera e-t af, to cut off;
    skera lítt af manni, to speak one’s mind;
    skera niðr kvikfé, to slaughter the live stock (for want of fodder);
    skera ór e-u, to decide, settle (skera ór vanda-málum);
    nú er þat vili várr, at einn veg skeri ór, that the case be settled;
    skera upp herör, þingboð, to dispatch a war-arrow, gathering-stick;
    skera upp akr, to reap a field;
    8) refl., skerast, to stretch, branch, of a fjord, valley;
    fjörðr skarst langt inn í landit, stretched far into the land;
    höfðarnir skárust á víxl, the headlands stretched across, overlapped one another;
    s. í setgeira-brœkr, to put on a mzn’s breeches;
    ef nökkut skerst í, if anything happens;
    skarst allt í odda með þeim, þat sem við bar, they fell at odds about everything that happened;
    s. ór e-u máli, to withdraw (shrink) from a cause (gangi nú allir til mín ok sveri eiða, at engi skerist ór þessu máli);
    s. undan e-u, to refuse, decline doing a thing (mun lokit okkrum samförum, ef þú skerst undan förinni);
    s. undan, to hang back (Þeir fýstu hann at sættast, en hann skarst undan).
    * * *
    sker, pret. skar, pl. skáru; subj. skæri; part. skorinn: [A. S. sceran; Engl. shear; Germ. scheren; Dan. skjære]:—to cut; skera með knífi, klippa með söxum, Str. 9; þeir skáru böndin, Fms. iv. 369; hann skar af nokkurn hlut, x. 337; s. tungu ór höfði manni, Grág. ii. 11; hann skar ór egg-farveginn ór sárinu, Þórð. 54 new Ed.; þann flekk skera ór með holdi ok blóði, Fms. ii. 188; s. á háls, Nj. 156; skera ór út ór, to cut sheer through, 244, Fms. i. 217.
    2. to slaughter, Gr. σφάττειν; skera sauði, kálf, kið, geldinga, Landn. 292, K. Þ. K. 134, Bs. i. 646, Hkr. i. 170, Sturl. i. 94, Eb. 318; hann skar síðan dilkinn, þess iðraðisk hann mest er hann hafði dilkinn skorit, Grett. 137; þá höfðu þeir skorit flest allt sauðfé, en einn hrút létu þeir lifa, 148; Þóroddr hafði þá ok skorit í bú sitt sem hann bar nauðsyn til, Eb. 316; s. gæss, Korm. 206, 208; skera niðr kvíkfé, Vápn. 30; skera af, id., Korm.; kýrin var skorin af.
    3. to cut, shape; skorinn ok skapaðan, Barl 166: of clothes, klæði skorin eða úskorin, Grág. i. 504; óskorin klæði öll, N. G. L. i. 210; var skorit um pell nýtt, Fms. vii. 197; veittú mér þat, at þú sker mér skyrtu, Auðr, Þórkatli bónda mínum … At þú skyldir s. Vesteini bróður mínum skyrtuna, Gísl. 15; skikkju nýskona, Fms. vi. 52: of the hair, þá skar Rögnvaldr jarl hár hans, en áðr hafði verit úskorit tíu vetr, ii. 189; hann hafði þess heit strengt at láta eigi s. hár sitt né kemba, fyrr en hann væri einvalds-konungr yfir Noregi, Eg. 6; hann skar hár hans ok negl, Ó. H.; ef maðr deyr með úskornum nöglum, Edda 41; s. mön á hrossum, Bjarn. 62.
    4. [Scot. shear, of reaping], to shear, cut, reap; skera akr eða slá eng, to ‘shear an acre’ or mow a meadow, Gþl. 360; ax úskorit, Gkv. 2. 22; sá akra yðra ok skera, ok planta vingarða, Stj. 644; skera korn, K. Á. 176; sær ok skerr, Gþl. 329.
    5. to carve, cut; glugg einn er á var skorinn hurðinni, Fms. iii. 148; s. jarðar-men, Nj. 227; skáru á skíði, Vsp.; var á framstafninum karls-höfuð, þat skar hann sjálfr, Fagrsk. 75; skar Tjörvi þau á knífs-skepti sínu, Landn. 248; skera fjöl, kistil, brík, as also skera út c-ð, to carve out (skurðr); skornir drekar, carved dragon-heads, Lex. Poët.; skera hluti, to mark the lots, Fms. vii. 140 (see hlutr); skera or skera upp herör, to ‘carve out,’ i. e. to despatch a war-arrow, like the Scot. ‘fiery cross,’ Eg. 9, Fms. i. 92, vi. 24, x. 388, Gþl. 82, Js. 41; s. boð, id., Gþl. 84, 370, 371.
    6. special phrases; skera e-m höfuð, to make faces at one, metaphor from carving the pole, see níð; hann rétti honum fingr ok skar honum höfuð, Grett. 117 A; skera af manni, to be blunt with one (see skafa); þarf ekki lengr yfir at hylma, né af manni at skera, Mork. 138; þú ert röskr maðr ok einarðr, ok skerr (v. l. skefr) lítt af manni, Nj. 223; skerr hann til mjök (he begs, presses hard) ef Hneitir legði leyfi til, Sturl. i. 11: allit., skapa ok s., to ‘shave and shear,’ i. e. to make short work rf a thing, decide, Eg. 732, Hrafn. 29; láta skapat skera, to let fate decide, Fms. viii. 88.
    7. skera ór, to decide, settle (ór-skurðr); biskup skerr ekki ór um skilnað, Grág. i. 328; ef eigi skera skrár ór, 7; föru-nautar hans skáru skýrt ór, Ölk. 36; þótti þá ór skorit, Ld. 74; s. ór vanda-málum, Str. 30; nú er þat vili várr, at einn veg skeri ór, to end it either way, Fb. ii. 57.
    II. reflex. to stretch, branch, of a landscape, fjord, valley; sá fjörðr skersk í landnorðr frá Steingríms-firði, Ld. 20; sá þeir at skárusk í landit inn firðir stórir, Eb. 5 new Ed.; fjörðr skarsk langt inn í landit, Krók.; höfðarnir skárusk á víxl, the headlands stretched across, overlapped one another, id.; í dal þeim er skersk vestr í fjöll, milli Múla ok Grísar-tungu, Ld. 146; vág-skorinn, a shore with many bays; skorið fjörðum, scored with many fjords; þar skersk inn haf þat er kallask Caspium mare, Stj. 72.
    2. phrases, hón skarsk í setgeira-brækr, Ld. 136; ef nokkut skersk í, happens, Gþl. 20, Fbr. 102 new Ed.; Þórðr sagði eitthvað skyldu í skerask, Þórð. 67; þat skarsk í odda með e-m, to be at odds, Fbr.
    3. to yield so much in meat and so much in tallow, of cattle when killed; skerask með tveim fjórðungum mörs, með tíu mörkum, sauðirnir skárust vel, ílla.
    4. skerask ór e-n máli, to withdraw from a cause, Nj. 191; betra hefði þér verit at renna eigi frá mágum þínum ok skerask nú eigi ór sættum, 248: skerask undan e-u. to refuse, decline, Hrafn. 12, Stj. 425, Róm. 362; ef þú skersk undan förinni, Ld. 218; ef þeir játa þessi ferð, þá mun ek eigi undan skerask, Fms. iii. 70; þeir fystu hann í at sættask, en hann skarsk undan, Nj. 250; at ek munda eigi undan s. þér at veita, 180.
    5. pass., boga-strengrinn skarsk, Fas. ii. 537; klæðin skárusk, Fms. v. 268; tré-ör skal út skerask í bygðir, Gþl. 13

    Íslensk-ensk orðabók > SKERA

  • 7 HÖGGVA

    * * *
    (høgg; hjó, hjoggum or hjuggum; höggvinn and högginn), v.
    1) to strike, smite (with a sharp weapon);
    høggr sá, er hlífa skyldi, he strikes who ought to shield;
    höggva sverði (or með sverði), to strike with a sword;
    höggva e-n bana-högg, to give one his deathblow;
    2) to cut down, destroy (þeir hjoggu drekann mjök);
    3) to put to death, behead (suma lét hann hengja eða höggva);
    to kill, slaughter (höggva hest, búfé, kýr, naut);
    4) to fell trees (hann hefir höggvit í skógi mínum);
    5) to strike, bite (of a snake, boar);
    ormrinn hjó hann til bana, the snake struck him dead;
    6) with preps.:
    höggva e-t af, to hew or cut off (höggva af kampa ok skegg);
    höggva e-t af sér, to ward of;
    höggva eptir e-m, to cut at one, = höggva til e-s (hjá eptir honum með sverði);
    höggva í höfuð e-m, to give one a blow on the head;
    höggva e-t niðr, to cut down (var merki hans niðr höggvit);
    to kill, butcher (I. hefir áðr niðr höggvit brœðr sína tvá);
    höggva e-t ór, to cut out;
    fig. to make even, smooth (láta konung ok erkibisup ór höggva slíkar greinir);
    höggva e-t í sundr, to hew asunder;
    höggva til e-s, to strike (cut) at one, = höggva eptir e-m;
    höggva upp tré, to cut down a tree;
    höggva upp skip, to break a ship up;
    7) refl. to be cut, hacked (hjást skjöldr Helga);
    þótti honum nú taka mjök um at höggvast, things looked hard;
    recipr., to exchange blows, fight (þeir hjuggust nökkura stund).
    * * *
    also spelt heyggva, Sæm. (Kb.); pres. höggr, mod. also heggr; pl. höggum, mod. höggvum; pret. hjó, hjótt, hjó, mod. hjó, hjóst, hjó; pl. hjoggum and hjuggum, mod. only the latter form; a Norse pret. hjoggi = hjó, D. N. ii. 331; pret. subj. hjöggi and heyggi, mod. hjyggi; part. högginn, mod. but less correct, höggvinn, which also is freq. in the Editions; but in the MSS. usually abbreviated, högḡ, höggͭ, = högginn, höggit: [not recorded in Ulf.; A. S. heawan; Engl. hew, hack; Hel. hauwan; O. H. G. houwan; Germ. hauen; Dan. hugge; Swed. hugga]:—höggva denotes to strike with an edged tool, slá and drepa with a blunt one:
    1. to strike, smite with a sharp weapon; höggr sá er hlífa skyldi, he strikes who ought to shield, a saying: to deal blows with a weapon, hann görði ymist hjó eða lagði, Nj. 8; hann hjó títt ok hart, passim; höggva báðum höndum, 29; h. sverði, öxi, strike with, i. e. to brandish, a sword, axe, Fms. v. 168, Gs. 6; h. til e-s, to deal a blow to one, smite, Grág. ii. 7, Al. 78; h. e-n bana-högg, to smite with a deathblow, Eg. 220: to cut down, destroy, þeir hjuggu drekann mjök, Fms. vii. 249: to maim, ef maðr höggr hund eða björn til háðungar manni, Grág. ii. 121; h. rauf á hjálmi, Al. 78: the phrases, h. sik í lends manns rétt, Fms. ix. 399: spec. phrases, höggðú allra manna armastr, nú hjóttu Noreg ór hendi mér! Ek þóttumk nú Noreg í hönd þér höggva, Ó. H. 184.
    2. to put to death, behead, Fms. vii. 250, 251, xi. 148–152: to kill, högg þú hestinn, Nj. 92: to kill cattle, slaughter, h. bú, búfé, kýr, geitr, naut, Landn. 293, Eg. 532, Fms. vi. 95, xi. 123, Fb. i. 186: höggva strandhögg, Eg. 81.
    3. to fell trees; höggva skög, Grág. ii. 294; h. keyrivönd, id.: absol., hann hefir höggit í skógi mínum, Nj. 98, passim: to cut grass (rarely), ef maðr höggr hey á hlut annars manns, N. G. L. ii. 112; upp höggvit gras, cut grass, Dipl. iv. 9, Jm. 7, (else always slá of mowing.)
    4. to bite, of snakes (högg-ormr); Miðgarðsormr hjó hann til bana, Edda 155; naðran hjó fyrir flagbrjóskat, 76: of a wound from a boar’s tusk, ef svín höggr mann, Gþl. 190: the phrase, h. hest sporum, to prick a horse with the spur, Mag. 9.
    II. with prepp.; höggva af, to hew or cut off; h. af kampa ok skegg, to cut off the beard, K. Þ. K.; h. af lim, Sks. 555; to kill, slaughter, h. af fé, Ld. 64; höggva af sér, to parry off, Fms. v. 13:—h. niðr, to cut down, i. 38; to kill, butcher, vii. 261, Orkn. 120; hjuggu þeir niðr mungát sitt (by cutting casks to pieces), Fms. vii. 249:—h. upp, to cut down a tree, Greg. 48, Matth. iii. 10; h. upp skip, to break a ship up, Fms. iii. 228, ix. 381; h. upp hús, to break a house up, viii. 166:—h. ór, to cut out, metaph. to make even; vóru margar greinir þær er ór þurfti at h. milli biskups ok leikmanna, Bs. i. 751; láta konung ok erkibiskup ór h. ( smooth) sagðar greinir, 773.
    III. reflex. to be cut, hacked; hjósk skjöldr Helga, Dropl. 24.
    2. recipr. to exchange blows, fight; þeir hjuggusk nokkura stund, Háv. 56; þeir h. til í ákafa, Bret. 74.
    3. metaph., höggvask í mitt mál, to begin abruptly, in the middle of a sentence; taka heldr at upphafi til, en höggvask í mitt mál, Landn. 275, v. l.; ef enn höggsk nokkurr í ok mælir svá, cuts in, objects, Skálda 168: þótti honum nú taka mjök um at höggvask, things looked hard, Grett. 142; þótti honum hart um höggvask, Bs. i. 423.

    Íslensk-ensk orðabók > HÖGGVA

  • 8 skafa

    * * *
    I)
    (skef; skóf, skófum; skafinn), v.
    1) to scrape with a blunt instrument; s. e-t af, to scrape off; impers., þat hefir eik, er af annarri sjefr, one tree takes what is scraped from another;
    2) to shave so as to make smooth (hann skefr spjót-skepti á hallargólfinu);
    3) s. nagl sinn, to pare one’s nail; fig., s. at fastliga, to press hard;
    4) to shave (þeir höfðu látit s. krúnur).
    f. scraper (cf. hornskafa).
    * * *
    u, f. a scraper; horn-skafa, a scraper of horn = brák, q. v. sköfu-leikr, m. a kind of game, Ísl. ii. 70, 71.

    Íslensk-ensk orðabók > skafa

См. также в других словарях:

  • make blunt — index obtund Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • Blunt — Blunt, v. t. [imp. & p. p. {Blunted}; p. pr. & vb. n. {Blunting}.] 1. To dull the edge or point of, by making it thicker; to make blunt. Shak. [1913 Webster] 2. To repress or weaken, as any appetite, desire, or power of the mind; to impair the… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • blunt — [[t]blʌnt[/t]] adj. blunt•er, blunt•est, v. 1) having an obtuse, thick, or dull edge or point: a blunt pencil[/ex] 2) abrupt and direct in address or manner; frank 3) slow in perception or understanding; obtuse 4) to make blunt; dull 5) to weaken …   From formal English to slang

  • blunt — bluntly, adv. bluntness, n. /blunt/, adj., blunter, bluntest, v., n. adj. 1. having an obtuse, thick, or dull edge or point; rounded; not sharp: a blunt pencil. 2. abrupt in address or manner: a blunt, ill timed question. 3. slow in perception or …   Universalium

  • blunt — 1. adjective /blɐnt,blʌnt/ a) Having a thick edge or point, as an instrument; not sharp. b) Dull in understanding; slow of discernment; opposed to acute. Syn: dull, pointless, coarse, stupid, obtuse …   Wiktionary

  • blunt — /blʌnt / (say blunt) adjective 1. having an obtuse, thick, or dull edge or tip; rounded; not sharp. 2. abrupt in address or manner; forthright; plain spoken. 3. slow in perception or understanding; dull. –verb (t) 4. to make blunt. 5. to weaken… …  

  • blunt — adj. & v. adj. 1 (of a knife, pencil, etc.) lacking in sharpness; having a worn down point or edge. 2 (of a person or manner) direct, uncompromising, outspoken. v.tr. make blunt or less sharp. Derivatives: bluntly adv. (in sense 2 of adj.).… …   Useful english dictionary

  • Blunt Youth Radio Project — is one of the oldest and most decorated youth media programs in the United States. It s a weekly, youth produced public affairs radio show on WMPG in Portland, Maine. The hour long show features two teen hosts who interview guests on topical… …   Wikipedia

  • blunt´ness — blunt «bluhnt», adjective, verb. –adj. 1. without a sharp edge or point: »He sharpened the blunt knife. SYNONYM(S): See syn. under dull. (Cf. ↑dull) 2. Figurative. saying what one thinks very frankly, without trying to be tactful; outspoken; …   Useful english dictionary

  • blunt´ly — blunt «bluhnt», adjective, verb. –adj. 1. without a sharp edge or point: »He sharpened the blunt knife. SYNONYM(S): See syn. under dull. (Cf. ↑dull) 2. Figurative. saying what one thinks very frankly, without trying to be tactful; outspoken; …   Useful english dictionary

  • blunt — [blunt] adj. [ME < ?] 1. slow to perceive, feel, or understand; dull 2. having a dull edge or point; not sharp 3. plain spoken and abrupt vt. 1. to make (an edge or point) dull 2. to make dull or insensitive …   English World dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
… Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»